40 graden (en) terug in de tijd!

Kijkend naar links, kijkend naar rechts, hup en gaan, op hoop van zegen dat we veilig aan de andere kant van de straat belanden. Met ruim 3,5 miljoen moterbikes op de weg, is het oversteken in Ho Chi Mihn city een hele uitdaging. Na 3 dagen hield ik het hier dan ook voor gezien en zat ik veilig in de bus richting Phnom Penh. 

Gedropt in Phnom Penh was het zoeken naar mijn guesthouse. Ik mocht als eerste mijn entree innemen in Travel Family. Het was een (klein) gokje waar ik terecht zou komen aangezien er nog geen omschrijving van dit guesthouse te vinden was op hostelworld, booking.com of welke website dan ook. Voor de tuktuk driver was het een hele zoektocht, maar gelukkig kwamen we na een aantal kilometers en telefoontjes verder, aan bij een appartement gelegen in een local buurtje net buiten de stad. Ik werd hartelijk ontvangen door Kim en Walt, een Nederlands stel die dit guesthouse runnen en opzetten. Het is een nieuw project van en door CPOC foundation. CPOC staat voor Caring for Poor and Orphaned Children en is een foundation waar ik een kleine 2 weken werkzaam ben geweest. Het idee van het guesthouse is om naast vrijwilligers ook straatkinderen de mogelijkheid te geven om hier te kunnen douchen, slapen en eten. De armoede is enorm, er wordt veel gebedeld en op een avond passeerden we een moeder met 3 kinderen, slapend op straat met een karton als ondergrond. Dit steekt! 

Voordat ik vanuit het guesthouse overgeplaatst werd naar 1 van de andere locaties van CPOC, heb ik eerst een bezoek gebracht aan kinderziekenhuis in Phnom Penh waar ik de mogelijkheid kreeg om bloed te doneren. Hier is veel vraag naar doordat er een groot tekort is. Om iets te kunnen doen heb ik deze kans aangepakt. Na wat formulieren te hebben ingevuld, een grondige naald inspectie en ik lichamelijk was goedgekeurd, lag ik even later vastgekoppeld. 350 ml verder werd ik door de zusters vriendelijk bedankt met een flinke voedselvoorraad suikers, t-shirt en vitame tabletten. Hierna nog even de toerist uitgehangen door een bezoek te brengen aan de killing field. Hier was en is een stukje zeer tragische geschiedenis van Cambodja te zien. 

Na een aantal dagen in de stad te hebben doorgebracht, was het tijd om af te reizen naar 1 van de armste gebieden van Cambodja, Takeo. Hier ligt wonderfulland gelegen, een centrum waar kinderen uit de nabijgelegen buurt komen en wonen. Ze kunnen door problemen niet meer thuis zijn. Velen hebben geen ouders meer en als deze nog wel in beeld zijn, zijn ze vaak alcohol of drugs verslaafd. De kinderen zijn fantastisch, iedereen met zijn of haar eigen verhaal. Het werk wat gedaan wordt binnen CPOC varieert. Er worden (engelse) lessen gegeven, workshops, computerlessen maar er wordt ook geverfd en gebouwd aan nieuwe projecten. Buiten dat zijn alle vrijwilligers supporvisors. De kinderen zijn ontzettend zelfstandig, ontwaken, gaan naar school, wassen, halen boodschappen, koken, doen het huishouden en gaan naar bed. Dit alles op eigen initiatief en zonder enige aansporing. Hulp nemen ze niet aan, maar een uitnodiging om een potje te voetballen, kaarten of armbandjes maken wordt gelukkig met beide handen en een vriendelijke glimlach aangenomen. 

Helaas was ik op wonderfulland in een crisissituatie terecht gekomen waardoor alles iets anders verliep dan verwacht en gepland. Daarom ben ik naar locatie happyland gegaan, dit is een school waar gratis engelse lessen worden aangeboden voor de kinderen uit de buurt. Hier kunnen ze op vrijwillige basis naar toe en daarnaast komen ze langs om te kaarten, springtouwen, volleyballen of te kleuren. Ondertussen proberen we, ondanks de ontzettende warmte, nog wat energie bijelkaar te rapen om muurschilderingen te maken. Dit resulteerde in een prachtige wereldkaart. Leuk om dit te doen met verschillende nationaliteiten, Nederland was met 6 vrijwilligers sterk vertegenwoordigd. Naast de wereldkaart hebben we ook een emotiewall gemaakt.Tijdens de lessen pasten we dit toe, gingen we hier dieper op in en zo ontstonden er bijzondere verhalen met kippenvel momenten. 

Het doen van vrijwilligerswerk is absoluut 1 van de highlights van mijn reis geweest. We vormden 1 grote familie met zowel de vrijwilligers als met de lokale mensen. Het leven in de countryside was back to basic. Er was geen stromend water, douche of fatsoenlijke toilet. Een bak wordt gevuld met water uit het meer, dit diende als douche. Mijn bed bestond uit een matras van 2 cm gelegen op een houten vloer omringt door een muskietenet om het ongedierte op afstand te houden. Maar goed, voor mij is het tijdelijk, voor hun de harde werkelijkheid. Meer weten over CPOC? check dan www.cpocfoundation.com!

Helaas was het uiteindelijk tijd om afscheid te nemen. Met de groep vrijwillgers hebben we nog een nachtje in Phnom Penh doorgebracht ter afsluiting, en de volgende ochtend heb ik de bus gepakt richting Siem Reap. Hier heb ik een bezoek gebracht aan de Angkor Wat tempels. Aangezien ik inmiddels heel wat tempels bezocht heb moest ik alle energie bijelkaar rapen. Helemaal toen ik hoorde dat we al om 5.00 moesten vertrekken om de sunrise te kunnen zien. Afijn, ik was in goed gezelschap dus we hebben er het beste van gemaakt. En ik moet zeggen, het was nog best de moeite waard ook. 

De volgende ochtend moest ik opnieuw vroeg uit de veren om mijn vlucht naar Kuala Lumpur te halen. Wat een verschillende contrasten, van countryside leven in Cambodja, naar de grote big city in Maleisie. Oftewel, van paard en wagen naar metro's en van bamboe hutjes naar de Petronas twin towers. Gelukkig zijn ook hier de mensen ontzettend aardig en ben ik van de airport naar het hostel minstens 10 keer aangesproken. Ook toen ik een dag heerlijk alleen in het shopping centre van KLCC wilde spenderen, boden verschillende jonge mannen aan om mee te gaan. Nooit geweten dat jongens winkelen zo leuk vonden. Toen ik aangaf eerst een bezoek aan de pedicure te brengen, ik dacht misschien vinden ze dat opeens ook leuk, drupten ze helaas af. Ook de ferry naar Langkawi was weer een ervaring opzich. Als enige blanke westers geklede meid, trok ik redelijk de aandacht tussen de rest van de donker getinte boerka's geklede mensen. Er zijn verschillende selfies gemaakt maar nummers uitwisselen ging me wat te ver! 

Inmiddels dus op Langkawi waar ik het weekend zal doorbrengen. Zondag hoop ik mijn verjaardag hier te vieren en zal ik mezelf maar even flink trakteren op een uitgebreide beauty behandeling. Zo kan ik maandag piekobello en uitgerust vertrekken naar het zuiden van Thailand. Hier zal ik nog 2 weken gaan eiland hoppen en dan zit de reis er helaas alweer op. Dan is er een eind gekomen aan het "zware" backpackers leven. Geen gesjouw meer van 15 kilootjes achterop en ook nog eens een flinke tas op mijn buik, om nog maar te zwijgen over het steeds opnieuw inpakken van al mijn spullen. Ook het vinden van een lekker prakkie of een beker melk en een bruine boterham met kaas is lastig. En dan nog die keuzes die je telkens moet maken. Naar welke plaats of land zal ik eens gaan? En hoe? Pak ik de boot, bus, trein of toch een vliegtuig? Als ik er dan eindelijk uit bent moet er ook nog eens een hostel geboekt worden. Natuurlijk zal je net zien dat de wifi me dan weer in de steek laat. Geen 3 of 4G hier, gewoon een zwakke wifi verbinding en rondlopen met mijn telefoon in de lucht totdat er eindelijk een beter signaal is. 

Daarnaast moet je telkens flexibel, communicatief sterk, sociaal, spontaan, geduldig en vriendelijk zijn. Je moet onderhandelen, niet te snel in de stress schieten, niet vies zijn van dingen, niet moeilijk doen en je niet te snel storen aan anderen. Backpacken is eigenlijk best hard werken. Heel de dag in een andere taal praten, bergen beklimmen, kilometers lopen, nieuwe mensen ontmoeten, zwemmen in de zee, uitgaan, altijd proberen de goedkoopste plek te vinden, steeds weer een nieuw eettentje opzoeken en tientallen keren opnieuw je verhaal doen als je op een nieuwe plek aankomt.

Tsja, het leven van een backpacker gaat niet over rozen. Toch heb ik dit alles er voor over gehad, travel is the only thing you buy that makes you richer. Maar hoe gek het ook is, in bovenstaande zit een kern van waarheid. Stiekem kijk ik er dus wel weer naar uit om naar huis te gaan, een bruine boterham met kaas te eten, langer dan 3 dagen in hetzelfde bed te slapen, maar vooral, om iedereen weer te zien! Maar eerst nog even heerlijk genieten.. 

Tot heel snel toppers. 

Liefs, Jitske