Hoi, Hoi an!

Xin chào, oftewel, hallo,

Het indrukwekkende Laos ligt inmiddels alweer achter me. Ik ben in sneltrein door dit bijzondere land gesjeesd. In een land waar levende varkens in jutezakken lachend achterop een scooter worden gebonden en monniken 's ochtends om 6 uur in lange rijen langs de locale bevolkingen lopen voor een almoes, kon ik moeilijk mijn draai vinden. Mijn buik daarin tegen wel, deze lag een week lang op de hobbel. Niet gek aangezien de dieren onder ieders ogen op straat geslacht worden en de lappen vlees vervolgens 'dood'leuk in de blakende zon worden verkocht. Water en witte rijst hielden me op de been en zo kon ik van Luang Prabang doorreizen naar Vang Vieng. Vanuit daar zijn we naar de hoofdstad Vientiana vertrokken. Al deze grotere steden hebben weinig indruk op me gemaakt, maar de kleine dorpjes die we onderweg tijdens de lange oncomfortabele busritten tegen kwamen daarin tegen wel. Langs alle hobbelige zandwegen stonden kleine hutjes gemaakt van bamboe. Kinderen waren aan het voetballen, speelden met kartonnen dozen of gebruikten fietsbanden als hoelahoep. Hele families zaten bij elkaar op een krakkemikkig krukje om hun maaltijd te bereiden bij een kampvuurtje. Fascinerend om te zien en een stukje bewustwording hoe goed wij westerlingen het wel niet hebben. Tegelijkertijd ook oneerlijk en frustrerend dat er zo'n groot verschil is tussen arm en rijk. 

Van chaos in Laos door naar hanoi-ing in Hanoi. Hier aangekomen moest ik eerst mijn keuze reuze garderobe uitbreiden met winterse kleding. Mijn enige warme vest was ik net verloren, dus sprongen we met z'n drieën op 1 scooter opzoek naar wat warmte conform. Met nog 10.000 andere scooters scheurden we door de straten van Hanoi. Je ogen moeten voor, achter, links en rechts zitten want ze vliegen nog net niet over of onder je door. Verkeersregels kennen ze niet en voorrang krijg je door vrolijk op je toeter te blijven drukken hopend dat ze voor je aan de kant gaan. Gelukkig zat ik bij een ervaren scooterrijder achterop en al snel was ik winter klaar. Gelijk daarna heb ik met een groep Nederlanders de sleepingbus naar Sapa genomen. Ook weer een ervaring opzich. Bij het instappen zag ik tot mijn verbazing 3 rijen stapelbedden. Hup, de schoenen moesten uit en ik ging op zoek naar een ligstoel. Als je geluk hebt heb je plek en anders mag je op een matje op de grond slapen. Nadat ik een stoel had kunnen bemachtigen, kwamen we de volgende ochtend om 6 uur 'uitgerust' aan in het uiterste noorden van Vietnam, Sapa!

Hier begon onze 2 daagse trekking door  een prachtig bergachtig natuurgebied. De vriendelijke bevolking loodste ons een weg door de veel gelaagde rijstvelden. Ik met mijn hiking uitrusting aan, inmiddels wat tochten gewend, moest toch af en toe de helpende hand aannemen van een oud local vrouwtje die de tocht met gemak op haar slippertjes liep. We passeerden de locale dorpjes waar tientallen kinderen op ons af stormden, armbandjes onder onze neus drukten en vervolgens met smekende ogen vroegen; "from me", "from me". De gids wees ons erop dat we dit niet moesten doen omdat de kinderen dan teveel geld krijgen en niet meer naar school willen. Lastig om dit af te wijzen! Daarin tegen wel weer mooi om te zien hoe gelukkig de kinderen hier zijn met niets. Je ziet ze altijd glimlachen, ook toen wij 'toeristen' spontaan hun klaslokaal mochten binnen lopen om hun les te verstoren. 

Na een kleine 20 km lopen verder kwamen we aan het einde van de dag aan bij ons homestay. Slapen, spelen en eten met en bij de lokale bevolking, weer een hele ervaring! 

De volgende avond hebben we opnieuw de nachtbus gepakt terug naar Hanoi. Hier kwamen we om 4.00 aan en om 7.30 moesten we alweer klaar staan voor een 3 daagse trekking naar Halong bay. Fijne tijden en een vol programma met o.a. kajakken, bezoek aan Cat Ba National Park, slapen op een onbewoond eiland met kampvuur, gezelligheid en cruisen door de baaien om vervolgens 2 uur lang vast te zitten op een zandbank. 

Afijn, inmiddels weer veilig aan wal. Nog 2 dagen in Hanoi gebleven om bij te tanken en ondertussen nog stukje geschiedenis meegepakt door een bezoek te brengen aan de gevangenis. Daarnaast ontspanning gezocht in een mega waterpark. Het kind kwam in ons naar boven bij het zien van de vele glijbanen. Alle adrenaline was terug toen we met de capsule skydrop glijbaan naar beneden geschoten werden. Gisteren dan ook maar weer op doorreis gegaan en momenteel zit ik in Phong Nha. Ziplined over een baan van 400 meter gingen we vandaag een kijkje nemen in de dark cave. Klimmend en klauterend om uiteindelijk in een naturel modderpoel te belanden, hebben we deze grot verkend. Uiteindelijk heeft een vriendelijke local ons op zijn scootertje weer afgezet bij het hotel.

Nu is het bijna bedtijd aangezien de wekker om 3.00 weer gaat. Dan vertrekt de bus namelijk alweer naar de volgende bestemming, Hoi an! 

Ik ben benieuwd! Ook hoe het met jullie gaat. Leuk om af en toe eens een berichtje te krijgen, bedankt en oant snel! 

Veel liefs, Jitske